Olíuhreinsistöðin á leið upp í hillu.

Eina ferðina enn er verið að blása út af borðinu  tilraun Ólafs Egilssonar til  að selja viðskiptamótelið sitt um olíuhreinsistöð til Íslands.

Í svari iðnaðarráðherra til Álfheiðar Ingadóttur  sem dreift var á alþingi fyrr í vikunni koma fram miklir umhverfislegir annmarkar , sérstaklega á sviði loftslagsmála, á þessa starfsemi hér á Vestfjörðum.

Það verður ekki lesið úr þessu skjali ráðherrans að nokkur vilji sé hjá stjórnvöldum til að krifja þetta mál frekar til mergjar og því fær málið trúlega aukin mótvind hér eftir og þeim tíma sem eytt verður í frekari baráttu fyrir þessu verkefni  nýtist þá ekki í að taka umræðuna um það hvað menn verði að gera í atvinnumálum fjórðungsins.

Það þarf virkilega að ræða af alvöru, ekki síst vegna bættra samgangna, hvernig Vestfirðingar gætu endurheimt stöðu sína sem afburða veiðimenn og matvælaframleiðendur á sjávarfangi.

Gjöful fiskimið eru ennþá utan við strendur fjórðunsins og með veiðistjórnun sem tekur mið af gangi náttúrunnar en ekki gengi verðbréfa ,getur þetta landsvæði orðið mjög öflugt atvinnusvæði á sviði matvælaframleiðslu, vottað af hreinleika.

Er kannski græðgisvæðingin ofráðandi til að menn hafi eirð í sér til að fara í svona vangaveltur?